2 months ago
Μου έλεγαν χθες γνωστοί και άγνωστοι «χρόνια πολλά» και δεν ήξερα πώς να απαντήσω. Ποιος θέλει να ζήσει χρόνια πολλά και να μακροημερεύσει σε αυτή την Ελλάδα, που σκοτώνει τα παιδιά της στα τρένα και μπαζώνει τα απομεινάρια για να βγάλει λάδι τους δολοφόνους; Εάν μιλάμε για την Ελλάδα της περασμένης Παρασκευής, τότε ναι, να ζήσει και να μακροημερεύσει και να γίνει φωτεινό παράδειγμα για τους ξένους, σκοτεινός φάρος για όσους ζουν στα σκοτάδια και κινούνται στις σκιές.
Το μεσημέρι της ιστορικής 28ης Φεβρουαρίου 2025 το σώμα μου βρισκόταν μπροστά στο άγαλμα του Κολοκοτρώνη, σας είδα και με είδατε, αλλά το μυαλό μου ταξίδευε στα ματωμένα χώματα των Τεμπών, στο σταθμό της Θεσσαλονίκης όπου κάποτε περίμεναν μάταια δεκάδες γονείς και φίλοι, στην Κρήτη που έκλαιγε, στην Ήπειρο που θρηνούσε, στα νησιά που βούλιαζαν από το δάκρυ, στα χωριά, στα βουνά, στις γειτονιές, στις παροικίες των ξενιτεμένων Ελλήνων, οπουδήποτε υπήρχε ελληνισμός, βυθισμένος στο πένθος και στην ενσυναίσθηση.
«Εκδηλώσεις μνήμης», είπαν τα ξεδιάντροπα κανάλια. Όχι. Δεν ήταν εκδηλώσεις μνήμης, μωρέ συνάδελφοι που ζείτε με τη γλώσσα κολλημένη στο παχύ έντερο της κυβέρνησης. Ήταν εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, θυμού και αγανάκτησης. Μια εκκωφαντική κραυγή πόνου και οργής, που όμοιά της δεν έχει ακουστεί ποτέ σε αυτόν τον τόπο. Αυθόρμητη και όχι υποκινούμενη. Σπαραχτική και όχι προσποιητή.
Ουδέποτε στην Ιστορία δεν έχει βγει τόσος κόσμος στους δρόμους, τουλάχιστον όχι από τη μεταπολίτευση και δώθε. Ούτε για τα μνημόνια ούτε για το Μακεδονικό ούτε για τις ταυτότητες ούτε για τη δίκη της Χρυσής Αυγής ούτε για τους Καραμανλήδες και τους Παπανδρέου. Ίσως μόνο τότε που όλη η Αθήνα φώναζε: «Μητσοτάκη κάθαρμα». Η ζωή κύκλους κάνει και η Ιστορία επαναλαμβάνεται όχι ως φάρσα, αλλά ως τραγωδία.
Οι παλιές κομματικές συγκεντρώσεις του Μπιρσίμ έδειχναν πλήθος να απλώνεται ως την Ομόνοια ή να πλημμυρίζει την παραλία της Θεσσαλονίκης, αλλά τότε ο κόσμος στεκόταν αραιά, αρέα-αρέα να φαινόμαστε καμιά σαρανταρέα για το χατίρι του τηλεοπτικού φακού. Σας το υπογράφω επειδή τις έζησα, έφηβος και γαλουχημένος με ρομαντικά όνειρα για ένα διαφορετικό μέλλον.
Πανοραμικό στιγμιότυπο που τραβήχτηκε στις 12.15 μ.μ. από την απεργιακή συγκέντρωση στην πλατεία Συντάγματος στην Αθήνα για τη συμπλήρωση δύο χρόνων από το σιδηροδρομικό δυστύχημα των Τεμπών, που στοίχισε τις ζωές 57 ανθρώπων, Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου 2025. Συνδικάτα, ομοσπονδίες, σύλλογοι, ενώσεις, φορείς, οργανώσεις και κινήσεις πολιτών έχουν κηρύξει 24ωρη απεργία, στην μνήμη των θυμάτων με αίτημα να μην υπάρξει καμιά συγκάλυψη και να αποδοθεί δικαιοσύνη.(EUROKINISSI)
Την Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου 2025 ήταν σχεδόν αδύνατο να προσεγγίσεις την Πλατεία Συντάγματος σε απόσταση μικρότερη των 300 μέτρων, από οποιαδήποτε κατεύθυνση και αν επιχειρούσες. Οι κάθετοι δρόμοι ήταν όλοι γεμάτοι κόσμο, πατείς με πατώ σε. Και ήταν εργάσιμη μέρα, μεσημέρι Παρασκευής, χωρίς λεωφορεία και χωρίς ταξί, με πολλές επιχειρήσεις να «απαγορεύουν» την απεργία και το σκασιαρχείο, αφετηρία τριημέρου επίσης, «λάθος μέρα και λάθος ώρα» σχολίασαν πολλοί όταν κλήθηκαν στο παλλαϊκό ραντεβού.
Εγώ δοκίμασα να μετακινηθώ με το μετρό, αλλά στον σταθμό Αγίας Μαρίνας βρήκα να με περιμένουν λεφούσια που καθιστούσαν αδύνατη την πρόσβαση στις αποβάθρες. «Τα τρένα έρχονται γεμάτα και δεν χωράνε κανέναν», είπαν κάποιοι που ανέβηκαν απογοητευμένοι με το ασανσέρ: «Αναζητήστε άλλους τρόπους, εμείς θα το κόψουμε ποδαράτο. Και όσο μας πάρει. Από επαρχία ήρθαμε, δεν το χάνουμε με τίποτε. Κατά πού πέφτει το Σύνταγμα;»
Καβάλησα το αυτοκίνητο και κουτσά στραβά έφτασα μέχρι τα Σίδερα, όπου το παράτησα φίρδην μίγδην και περπάτησα κάπου 2 χιλιόμετρα δίπλα σε χιλιάδες συμπολίτες μου. Πανό και πλακάτ παντού: «Δεν έχω οξυγόνο». «Είμαστε όλοι στο ίδιο βαγόνι», «Στείλε μου μήνυμα όταν φτάσεις», «Μητσοτάκη παραιτήσου», «Όχι στη συγκάλυψη», «Δεν ήταν ατύχημα, ήταν έγκλημα», «Δικαιοσύνη για 57 ψυχές». Για μια φορά, ένιωθα υπερήφανος που ήμουν σαρξ εκ σαρκός αυτού του λαού. Είδα και πολλούς παπάδες. Όχι, πλάκα σε κάνω, ελπίζω να μη το πιστέψατε το τελευταίο.
Όταν πια πλησιάσαμε στο Σύνταγμα και φρακάραμε, παρατήρησα ότι βασίλευε γύρω μας η αμηχανία των ανθρώπων (νέων και λιγότερο νέων) που δεν είχαν ξαναπάει ποτέ στη ζωή τους σε πολιτική συγκέντρωση. Και τώρα, τι κάνουμε; Στεκόμαστε και φωνάζουμε συνθήματα; Περιμένουμε να αρχίσουν οι ομιλίες για να χειροκροτήσουμε; Ψάχνουμε φίλους και γνωστούς μέσα στην κοσμοπλημμύρα για να ανταλλάξουμε εντυπώσεις και βλέμματα; Μπουκάρουμε στη Βουλή σαν τους οπαδούς του Τραμπ;
Οι ομιλίες είχαν ξεκινήσει προ πολλού, αλλά ήταν πρακτικά αδύνατο να ακουστούν, αφού -ελλείψει κομματικής αιγίδας- ουδείς είχε προνοήσει να στήσει μεγαφωνικές εγκαταστάσεις. Κάθε φορά που ακούγαμε χειροκροτήματα, χειροκροτούσαμε και εμείς. Ένα και μοναδικό σύνθημα ανέβηκε στα χείλη και έγινε μυριόστομο: «Δο-λο-φό-νοι! Δο-λο-φό-νοι!»
Κάποια στιγμή, είδα να περνάνε δίπλα μου μαυροντυμένοι κουκουλοφόροι, μία ομάδα περίπου 10-15 νεαρών. «Μπάτσοι εκατό τοις εκατό», είπε κάποιος και πήγε να ζητήσει εξηγήσεις. Και πράγματι, μόνο για μπαχαλάκηδες δεν έμοιαζαν, με τα ατσαλάκωτα ρουχαλάκια τους, τα κοντοκουρεμένα μαλλιά, τα ξυρισμένα μάγουλα, τις χειρουργικές μάσκες Covid και την ανετίλα στις κινήσεις. Δεν τους ενδιέφερε καν να καμουφλαριστούν ικανοποιητικά.
«Πάμε να φύγουμε, άρχισαν επεισόδια», ακούστηκε μέσα από το μπούγιο. Τα έκτροπα ξεκίνησαν περίπου μισή ώρα μετά την οργανωμένη αποχώρηση του ΠΑΜΕ και άλλων αριστερών συλλογικοτήτων και έμοιαζαν, στα δικά μου μάτια, στημένα από προβοκάτορες. «Δεν ξεγελάνε κανένα οι σινιέ κουκουλοφόροι, πρέπει να τους μάθουν να μεταμφιέζονται καλύτερα», έγραψα στο Twitter.
Και ποιοι νομίζετε ότι μου την έπεσαν; Οι …αναρχικοί, που με αποκάλεσαν ψεκασμένο, επειδή αμφισβήτησα την οργανωμένη δράση όσων πιστεύουν στη βίαιη αντίσταση και προφανώς τους έκλεψα τη δόξα. Άντε να τους εξηγήσεις, ότι κάτι τέτοια δεκανίκια περιμένει το καθεστώς που τόσο μισούν και αντιμάχονται, προκειμένου να μαντρώσει τα γίδια και τους κυρ Παντελήδες. Και ότι τα επεισόδια της Παρασκευής ήταν θεόσταλτο βούτυρο στο βρώμικο ψωμί της κυβέρνησης, που έχει ύστατο επιχείρημα τη «θεωρία του χάους».
Οφείλουμε να το αναγνωρίσουμε πάντως στον Κυριάκο Μητσοτάκη. Όχι μόνο αφύπνισε τους κοιμισμένους νεοέλληνες, αλλά κατόρθωσε και να τους ενώσει. Σήμερα έχει τα γενέθλιά του ο λαοπρόβλητος πρωθυπουργός των Τεμπών. Γίνεται 57 νεκρών.
Επεισόδια μετά το τέλος της απεργιακής συγκέντρωσης στην πλατεία Συντάγματος στην Αθήνα για τη συμπλήρωση δύο χρόνων από το σιδηροδρομικό δυστύχημα των Τεμπών, που στοίχισε τις ζωές 57 ανθρώπων, Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου 2025.(ΤΑΤΙΑΝΑ ΜΠΟΛΑΡΗ/EUROKINISSI)
Θα προσέλθουν όμως στην μεθαυριανή κάλπη όλοι αυτοί που ξεχύθηκαν στους δρόμους; Θα τη γκρεμοτσακίσουν την κυβέρνηση των φονιάδων, εάν αυτή αποφασίσει να παραιτηθεί «ακουμπώντας» πάνω στο 24% που της δίνουν οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις και στην ανυπαρξία της αντιπολίτευσης;
Πολύ φοβάμαι, ότι θα πούμε πάλι ότι «όλοι είναι ίδιοι» και θα προτιμήσουμε τα τσιπουράδικα και τις αμμουδιές. Δυστυχώς ή ευτυχώς, και ζητώ ταπεινά συγγνώμη από τους αντιεξουσιαστές που έχουν πάψει να πιστεύουν στις κάλπες και στη δημοκρατία, το μοναδικό πραγματικό όπλο που κρατάμε στα χέρια μας είναι η ψήφος. Από τη συμμετοχή στις διαδηλώσεις, χίλιες φορές προτιμότερη είναι η συμμετοχή στις εκλογές. Αυτές και μόνο αυτές μπορούν να μας προσφέρουν το οξυγόνο που χάσαμε.
Φεύγοντας από το Σύνταγμα, κι ενώ ένιωθα το πρώτο τσούξιμο στα μάτια από τα δακρυγόνα, άκουσα να χτυπάει το κινητό μου. Ήταν φυσικά η μάνα μου. «Βλέπω στην τηλεόραση ότι γίνονται επεισόδια. Είσαι καλά; Πάρε με όταν φτάσεις».
Διαβάστε επίσης:
Αυτό είναι το πιο υγιεινό ψάρι: Δεν μαζεύει υδράργυρο και έχει πλούσια οφέλη
Guardian: Η εμπιστοσύνη στο πρόσωπο του Μητσοτάκη εξατμίζεται – Στη δίνη της μεγαλύτερης κρίσης του
Κούγιας: Η ανάρτηση Βαλλιανάτου για τον «νεκρό ποινικολόγο» και η οργισμένη αντίδραση του γιου του
Σάλος με τη δήλωση του Νίκου Μάνεση για τα Τέμπη: «Οι γονείς πρέπει να είναι προσεκτικοί» (video)
English (US) ·