9 hours ago
Κάθε τρίτη Κυριακή του Ιουνίου γιορτάζουμε την Γιορτή του Πατέρα, μια ημέρα αφιερωμένη όχι απλώς στους βιολογικούς πατέρες, αλλά σε όλους εκείνους τους άνδρες που επέλεξαν να σταθούν στο πλευρό ενός παιδιού με αγάπη, φροντίδα και συνέπεια.
Σε αντίθεση με τη Γιορτή της Μητέρας, που έχει εδραιωθεί πιο βαθιά στην κοινωνική και πολιτισμική μας συνείδηση, η Ημέρα του Πατέρα συχνά περνάει πιο σιωπηλά. Ίσως γιατί για πολλά χρόνια ο ρόλος του πατέρα θεωρούνταν περισσότερο «παρένθετος», αυστηρός, ή ακόμα και απόμακρος. Όμως οι καιροί αλλάζουν – και μαζί τους αλλάζει και η εικόνα της πατρότητας.
Ο σύγχρονος πατέρας αντιμετωπίζει μια σειρά από προκλήσεις που δεν υπήρχαν πριν από μία-δύο γενιές. Αν και η αλλαγή του κοινωνικού προτύπου έχει ενισχύσει τη συμμετοχή του πατέρα στην ανατροφή, οι κοινωνικές πιέσεις για επαγγελματική επιτυχία παραμένουν ισχυρές. Παρά τις αλλαγές που έχουν γίνει στον τρόπο που οι πατέρες συμμετέχουν στην οικογένεια, η κοινωνία συνεχίζει να τους θεωρεί κυρίως υπεύθυνους για την οικονομική ευημερία, κάτι που συχνά περιορίζει τον χρόνο και την ενέργεια που μπορούν να αφιερώσουν στην οικογένεια.
Η έλλειψη αναγνώρισης του ρόλου του πατέρα ως συναισθηματικού υποστηρικτή και του ενεργού ανατροφέα του παιδιού παραμένει μια σημαντική πρόκληση. Η απόσυρση του πατέρα, η εξασθένιση του ρόλου του δεν έχει στερήσει από τα παιδιά μόνο ένα πρότυπο ρόλου τους έχει στερήσει επίσης το σχηματισμό μιας συγκροτημένης ταυτότητας κοινωνικού προσώπου, «νοματαίου», ή, πιο ψυχαναλυτικά, ενός δομημένου Υπερεγώ.
Όπως αναφέρει η wikipedia, Η πρώτη γνωστή ιστορικά περίπτωση οργανωμένου εορτασμού της Ημέρας του Πατέρα έλαβε χώρα στο Φέαρμοντ της Δυτικής Βιρτζίνια των Ηνωμένων Πολιτειών στις 5 Ιουλίου 1908. Διοργανώθηκε από την Γκρέις Γκόλντεν Κλέιτον (Grace Golden Clayton), η οποία ήθελε να γιορτάσει προς τιμήν των 210 νεκρών πατέρων που έχασαν τη ζωή τους σε ορυχείο στην αποκαλούμενη Τραγωδία του Μόνονγκα (Monongah Mining disaster) μερικούς μήνες πριν στο Μόνονγκα της Δυτικής Βιρτζίνιας, τον Δεκέμβριο του 1907.
Σήμερα, ο πατέρας δεν είναι πια μόνο ο «κουβαλητής» του σπιτιού. Είναι ο άνθρωπος που ξυπνά μέσα στη νύχτα για το μωρό, που αλλάζει πάνες, που μαγειρεύει, που δίνει αγκαλιές, που διαβάζει παραμύθια, που πηγαίνει στην πρώτη σχολική παράσταση, που κλαίει από συγκίνηση και μαθαίνει στα παιδιά του την ευαισθησία. Είναι ο άνθρωπος που προσπαθεί — όχι να είναι τέλειος — αλλά να είναι παρών.
Η σημερινή κοινωνία έχει ανάγκη από ενεργούς πατέρες. Πατέρες που δεν φοβούνται να δείξουν τρυφερότητα, που μεγαλώνουν κόρες και γιους με σεβασμό, ισότητα και ενσυναίσθηση. Πατέρες που είναι πρότυπα, όχι επειδή είναι αλάνθαστοι, αλλά γιατί έχουν το θάρρος να ζητούν συγγνώμη, να αλλάζουν, να εξελίσσονται.
Η Ημέρα του Πατέρα είναι λοιπόν μια ευκαιρία να αναγνωρίσουμε όλα αυτά. Να πούμε ένα «ευχαριστώ» στον πατέρα που μας στάθηκε, είτε είναι παρών είτε τον έχουμε χάσει.
Χρόνια πολλά, λοιπόν, σε όλους τους μπαμπάδες του κόσμου. Στους σιωπηλούς ήρωες της καρδιάς μας.
Διαβάστε επίσης:
English (US) ·