9 hours ago
Με αφορμή τη Γιορτή του Πατέρα, ο Διονύσης Ατζαράκης επιστρατεύει τον Λάκη Λαζόπουλο σε έναν ρόλο που δεν χρειάζεται… καμία υπερβολή: τον κλασικό Έλληνα μπαμπά. Εκείνον που έχει κάνει το κινητό του τετράδιο με τρεις θήκες και λίγα ακόμα post-it, βλέπει ακόμη εκπομπές του Γιώργου Αυτιά που είχε γράψει σε VHS επί εποχής Τσοχατζόπουλου, σηκώνει κλήσεις από Βλαδιβοστόκ (για την… Euro-bank) και δίνει το PIN του στο τηλέφωνο σαν να χαρίζει πασχαλινό τσουρέκι.
Ο Λάκης, με μοναδικό του όπλο την παρατηρητικότητα και την εμπειρία, γίνεται το ζωντανό πορτρέτο του μπαμπά που όλοι κουβαλάμε –και ενίοτε γινόμαστε.
Είναι ο μπαμπάς με τις αντιφάσεις: στοργικός αλλά αυστηρός, πρακτικός αλλά παράλογος, με νεύρα χωρίς αιτία αλλά και αγάπη χωρίς όρια. Εκείνος που μπορεί να απαγγείλει με πατρική σιγουριά: «το κοτόπουλο και η γυναίκα θέλουν χέρι», ακόμα κι αν στο τραπέζι έχει γεμιστά… ορφανά.
Κι ενώ η ένταση στο σπίτι ανεβαίνει, έρχεται και η αποσυμπίεση:
– «Πάρε εκείνο το χάπι γιατί όντως παίζει να ανέβασες πίεση τώρα…»
Μια ατάκα που θα μπορούσε να κλείσει κάθε οικογενειακή κουβέντα.
Το πιο τρυφερό κομμάτι, όμως, ίσως κρύβεται σε ένα από τα σχόλια που άφησαν οι θεατές κάτω από το βίντεο:
«Το πιο μεγάλο σοκ το παθαίνεις όταν είσαι 1000% σίγουρος ότι δεν μοιάζεις καν στον πατέρα σου, και ξαφνικά κάνεις μια κίνηση ή λες μια έκφραση, και είναι ακριβώς ό,τι έκανε ο πατέρας σου».
Γιατί τελικά, όσες διαφορές κι αν έχουμε, όσες γενιές κι αν μας χωρίζουν, ο Έλληνας πατέρας –με τα μικρά του λάθη και τις μεγάλες του αγάπες– είναι πάντα εδώ. Μέσα στο σπίτι, στη μνήμη, στην καρδιά μας.
Διαβάστε επίσης:
English (US) ·